Οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται επιτρέπουν χαλάρωση. Η κοινή γνώμη εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Φυσικά με μεγάλη πλειοψηφία. Είναι όμως αρκετή για να είναι κυρίαρχη. Για να έχει πολιτικό μέγεθος αυτή η συμφωνία. Μία συναίνεση  στο όριο δεν επιτρέπει κανένα συναίσθημα ασφάλειας. Μπορεί να ανατραπεί την επομένη.

Αναπόφευκτα υπάρχει και γκρίνια. Μουρμουράνε δυνατά. Καμιά φορά και ενοχλητικά. Όσοι θίγονται. Και όσοι νομίζουν ότι θίγονται. Μερικές κοινωνικές ομάδες κάνουν ένα βήμα μπροστά. Προχωρούν σε απεργίες. Αντιστέκονται. Καταλαμβάνουν τους δρόμους. Κάποιοι ζυμώνουν με την κρυφή ελπίδα να φτάσουν τα πράγματα σε κοινωνική εξέγερση. Μερικοί από δαύτους έχουν ήδη εξαγγείλει την επανάσταση.

Αναπόφευκτα υπάρχει και η κριτική. Ορισμένοι ζητούν περισσότερη αποφασιστικότητα και τεκμηριωμένη πυγμή από την κυβέρνηση. Αυξημένη ταχύτητα στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Λιγότερη αμφισημία στον πολιτικό λόγο και στα μηνύματα. Περισσότερα επιχειρήματα και λιγότερα συνθήματα. Να μην εξαντλείται η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας μόνο στα ελλείμματα και στο δημόσιο χρέος. Όπως δηλαδή απαιτούν οι ξένοι συνέταιροί μας. Να μην κρεμόμαστε τόσο πολύ από τις συμπεριφορές και τα κέφια των αγορών.

Να ξαναμιλήσουμε για ανάπτυξη. Να μην καταγραφούν στην ψυχή του λαού μας οι αντιδράσεις μας ως κινήσεις πανικού. Να διαμορφώσουμε έναν ορίζοντα προσδοκιών και ελπίδων στην οικονομία. Γιατί όχι και έναν ορίζοντα οραμάτων;

Δεν θέλω αυτές τις ώρες να προβώ σε μία αξιολόγηση αυτής της κριτικής ή των πολλών μορφών κριτικής. Θέλω όμως να επιμείνω στη διάκριση της γκρίνιας από την πολιτική κριτική. Η γκρίνια σημαίνει απόρριψη των ευθυνών από πάνω μας. Η κριτική σημαίνει συμμετοχή στις ευθύνες και ανάληψη του μεριδίου που αναλογεί στον καθένα μας.

Δεν ξέρω τι ρόλο επιφυλάσσει ο καθένας μας στον εαυτό του. Ξέρω όμως ότι η πατρίδα μας περνάει τις πιο δύσκολες μέρες από τη μεταπολίτευση και μετά.

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 20.2.2010