Πολύ μας ταλαιπωρεί αυτός ο τελευταίος ιός της γρίπης. Στην αρχή εμφανίστηκε σαν απόγονος της ισπανικής γρίπης. Αυτής που θέρισε 50 εκατομμύρια κορμιά το 1918. Σαν τρομάξαμε αρκετά, προσπάθησαν να μας καθησυχάσουν. Κάποιοι από τους πιο ειδικούς τόλμησαν να εκφωνήσουν την άποψή τους. Αυτή η γρίπη δεν πρόκειται να έχει περισσότερα θύματα από όσα η παραδοσιακή γρίπη!
Σαν ησυχάσαμε κάμποσο, ξαναστήθηκε ένας τεράστιος μηχανισμός πρόκλησης πανικού. Δε θα ανοίξουν, λένε, τα σχολεία. Και κάποιοι έσπευσαν να μας προτρέπουν να μη συμμετάσχουμε στο μυστήριο της μετάληψης! Αν, φυσικά, πιστεύουμε σε αυτό.
Σαν να προμηνύεται, μου φαίνεται, όχι τόσο η επιδημία της γρίπης, όσο ο ιός του πανικού. Με περισσότερα, φυσικά, θύματα.
Τις φοβάμαι γενικώς τις επιδημίες. Έρχονται ξαφνικά, μας βρίσκουν απροετοίμαστους και φεύγουν χωρίς να τις πάρουμε είδηση. Όπως και ήρθαν. Αφήνοντας, όμως, πίσω τους πολλά θύματα.
Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας η προεδρολογία και τα ζητήματα της ενδεχόμενης συνταγματικότητάς της. Μας βρήκε απροετοίμαστους. Σωστά αυτή τη φορά. Είναι τόσο νωρίς.
Μπερδέψαμε, όμως, τα λόγια μας. Κάποιοι, μαζί με τις κρίσεις τους, βάρυναν το λόγο τους και με βρισιές. Τα  ΄πα χθες για τους ειδικούς και μη.
Για ένα είμαι βέβαιος. Όλος αυτός ο θόρυβος θα εξαφανιστεί εντελώς ξαφνικά. Όπως, άλλωστε, και προκλήθηκε. Πέρα από τα επικοινωνιακά ¨ θύματα ¨ της υπόθεσης, που μαζεύτηκαν πολλά, ένα πράγμα – αλλά  τόσο σπουδαίο- θα μείνει ανέπαφο. Το διαρκές αίτημα για εκλογές.